مدح و شهادت امام موسی کاظم علیه‌السلام
هرچـند گـدایـان، در این خـانه زیـادند اینها همگی مـظهـر لطـف‌اند، جـوادند هرگز به کسی پاسخ «برگرد» نـدادند اینـهـا نه خـدایـنـد، نـه مـانـند عـبـادنـد هرکس که نیامد در این خانه، ضرر کرد بُرد آنکه شبی را در این خانه سحر کرد بر محضر تو، عرض سلام، عرض ارادت ای آنکه گره خورده به نام تو سخاوت پـیـچـیـده شـمـیم رضـوی بـین رواقـت انـگـار خـراسـانم و مـشـغـول زیـارت نام تو گـره وا کـنـد از مـشـکـل مـردم دیدیم کـرامات تـو را گـوشـه‌ای از قـم دارنـد خـبـر از کـرمت، مـردم بـغـداد مـرد عـربـی آمـد و بـر پـای تو افـتـاد دیـدیـم حـرم پُـر شده از نـالـه و فـریاد گـفـتیم چه شد؟ گـفت شفا داد! شفا داد! از سفـرۀ احـسان شـما، تـوشه گرفـتـیم از گـوشه ایوان تو شش‌گـوشه گرفـتیم ای آیـۀ مـسـتــور! عـزیـز دل زهــرا! موسایی و در طـور؛ عزیز دل زهرا! مظلومی و مهجـور؛ عزیز دل زهـرا! از فـاطـمه‌ات، دور؛ عزیز دل زهـرا! هرچند که معصومۀ تو دل نگران است صد شکر مدینه، حرمت امن و امان است دردی که به ساق تو رسیده است، بماند گوش تو چه‌ها که نـشنـیده است؛ بماند رنگ رخت از زهر پریده است؛ بماند گفتند که خـوب است، بعـید است بماند دشمن شده از درد تو، خوشحال! چه سخت است تنهایی و غربت ته گودال، چه سخت است |